Mauro staat niet alleen
Overal waar ik kijk lees ik iets over Mauro. Overal waar ik luister hoor ik iets over Mauro. Jammer genoeg is Mauro niet alleen. Voor de herfstvakantie hebben wij tijdens een les de verjaardag van een Turkse tweeling gevierd. De competitie voor mooie cijfer werd door deze tweeling glansrijk gewonnen. Julie begrijpen het al. Nu mag de rest weer ten zien wie goed geleerd heeft. Want de Turkse tweeling is nu 18 jaar en terug naar Turkije. Na de zomervakantie miste iedereen Boliviaanse Bella. Haar vrolijke lach maar vooral haar prachtige stem en melancholieke liedjes blijven wij herinneren. Zij moest terug naar Bolivia. Surinaamse Sergei heeft indertijd tijdens zijn beroepsopleiding in mijn klas gezeten. Nu is zijn neef mijn collega, maar Sergei moest terug naar Suriname. Tibethaanse T. zit nog in de procedure en is regelmatig afwezig voor een afspraak me Vluchtelingenwerk en advocaten. In de loop der jaren zijn de regels veranderd.
De wet Cohen is door volgende kabinetten uitgevoerd. En iedereen praat nu vooral over Mauro. Mijn leerlingen zijn niet veranderd. En de reden waarom zij naar Nederland zijn gekomen ook niet. De ene leerling is heel innemend en de andere leerling is getraumatiseerd. Steeds meer maken wij ons zorgen over de vergrijzing. Ook zijn er problemen in de toekomst met onze pensioenen. Wie wil en kan daar nog voor werken? Alleen maar stil staan bij problemen maakt dat de beschikbare oplossingen over het hoofd gezien worden.
Misschien wil straks wel niemand meer komen leren, werken en leven in Nederland ……..
Of nog erger misschien kan straks niemand meer leren, werken en leven in Nederland!
Blogger uit Amsterdam-ZuidOost 