Vrijheid voor vroegere tijden en verre oorden

Vrijheid voor vroegere tijden en verre oorden

Door het centrum van Amsterdam lopend kom ik geregeld een demonstratie of manifestatie tegen.  Niet altijd neem ik de tijd om de aankondigingen van deze demonstraties en/of manifestaties te volgen. Soms hebben de actievoerders mijn sympathie en soms gaat het doel of ideaal aan mij voorbij. Werkend en mijn hypotheek aflossend ben ik ouder geworden. Wel ben ik mij bewust dat mijn zorgen en problemen vooral luxe zorgen en problemen zijn. Eten, drinken, kleding en een warm huis zijn mijn hele leven altijd een vast gegeven geweest.

Van mijn eerste school herinner ik mij Amir, schichtig rondlopend en hakkelend Nederlands pratend. Achter vlaggen en pamfletten herken ik Amir bijna niet terug. Tussen partijleden van de Iraanse communistische partij loopt hij glunderend rond. Koekjes worden mij aangeboden, terwijl weer iemand anders mij een microfoon onder de neus stopt. Talloze portretten vertellen een zielig verhaal. Gestenigd, gevangen gezet, opgehangen, vermist en ter dood veroordeeld is te lezen op pamfletten en posters. Bij het einde van de manifestatie begroten de deelnemers elkaar en worden lachend verhalen uitgewisseld. Nooit heb ik en lach op het gezicht van Amir gezien. Maar nu zie ik dat hij gelukkig is tussen zijn vrienden. Trieste verhalen van het moeten achterlaten van familie en vrienden herinner ik mij weer.

Bij een kunstwinkeltje van Tibetaanse kleding en boeken ontmoet ik Rinzin van mijn huidige school. Tijdens de lessen is hij vaak oververmoeid en afwezig. Tijdens de pauzes komt hij vertellen dat hij regelmatig naar Vluchtelingenwerk en zijn advocaat moet. Zijn Nederlands blijft moeizaam en zijn resultaten zijn matig. Maar in de Tibetaanse winkel vraagt hij enthousiast of ik bereid ben een petities te ondertekenen voor meer vrijheid in Tibet. Ongeveer zo oud als Rinzin heb ik geprobeerd om het Tibetaanse dodenboek te lezen. Met de leeftijd van de kinderen van Amir vertelde mijn leraar prachtige verhalen over de cultuur van de Perzen. Tibet en Iran zijn verre oorden waar ik zelf nooit naar toe zal gaan. Maar al ik in de ogen kijk van Amir en Rinzin dan weet ik zeker dat zij graag terug naar huis willen gaan. Eten, drinken, kleding en een warm huis zijn voor iedereen belangrijk. Maar zonder het direct onder woorden te brengen laten Amir en Rinzin zien dat vrijheid om te zijn net zo belangrijk is.

Zonder verder te praten over vroegere tijden en verre oorden; Iedereen heeft recht op vrijheid, met eten, drinken, kleding en en warm huis. Jammer genoeg heb ik het idee dat wij dat in Nederland aan het vergeten zijn!