Een slakje van Liesbeth

Liesbeth van Villa Sapho beschrijft een slakkengang

Met de diensten die ik deze week had is het elke morgen en avond slalomfietsen van en naar huis. Overal liggen donkerbruine prutjes op de grond. Naakte prutjes. Een typische 5 voor 12 op een zaterdagavond creatie of toch niet?.

De behuisde versie daarentegen is al een stuk knapper, zou dit dan de maandagmorgen versie zijn? Had Hij de koffie al uitgevonden? Het is nog niet alles als je er naar kijkt maar toch al een stuk schattiger dan de blootcampingversie.

Als niet-tuinier vind ik behuisde slakken schattig. Gister nog kwam ik er één op een gevaarlijke locatie tegen, of hij was suïcidaal of hij wist niet dat hij op een deurmat zat. En terwijl ik hem onderweg naar buiten eens een beetje bekeek viel opeens het vernuft op. Denk je maar eens in, nooit meer rij jij of rij ik? En ook nooit meer een tas pakken en rennen naar de trein want waar de slak is, is waar hij moet zijn.

En dus ook nooit; jou huis of het mijne? Ze hoeven er hun huis niet eens voor uit! Daarnaast hoeven ze zich niet te haasten op zoek naar een partner, want ze zijn solitair. Hebben dus geen partner nodig voor babyslakjes. Mochten ze het toch eens met een ander willen proberen dan zijn ze als hermafrodiet van alle markten thuis. Elke huisje heeft z’n kruisje en een slakkenhuisje zelfs twee.

Daarnaast zijn slakken echte vreetmachines. In 24 uur tijd kunnen ze de helft van hun eigen gewicht naar binnen schransen en vervolgens ergens in meurende afvalbak of composthoop een tukje doen van 3 jaar. Zolang er tussen de bak en slak geen scherpe randjes liggen, komt hij er ooit wel.

Van zijn uiterlijk moet ‘ie het niet altijd hebben en het wil ook allemaal niet zo vlotten, maar vlak de slak niet uit. Geen partner nodig, van alle markten thuis, slapen voor jaren en dan ook nog met je hut op je rug de hele wereld door, niet zo heel slecht bedacht die slak!