Afscheid van Bennie

Maggie Ruitenberg (Werkgroep Spoorhoek) schrijft het volgende vandaag op de geboortedag van Bennie plaats ik het op mijn blog.

Verbijsterd, geschokt, verdrietig en boos. Dat zijn wij, bewoners van de Spoorhoek, sinds afgelopen vrijdag duidelijk werd dat Bennie Peters donderdagavond het slachtoffer is geworden van een gruwelijke moordpartij in zijn eigen Hotel Rembrandt in de Patersstraat. Wat er precies gebeurd is, weten we nog niet. Het alarm ging af en toen de politie binnenkwam bleek dat Bennie en de dakloze vrouw die een kamertje bij hem huurde, waren vermoord. Wat de moordenaar, waarschijnlijk een ontsnapte tbs’er, bezielde, moet nog blijken. 

Bennie Peters was op 13 juni 1945 geboren in een noodziekenhuis aan de Velperweg. Voor de oorlog hadden zijn ouders een woning gehuurd aan Patersstraat, dichtbij de Hommelstraat. Toen ze na de evacuatie terugkwamen in Arnhem, konden ze Patersstraat 1 huren, toen nog de helft van een dubbel pand. De meubels die er waren achtergelaten, waaronder een kroonluchter, leverden ze in. Jaren later kwam Bennie erachter dat ze van de joodse familie Nathans waren geweest. Hij was geschokt over de geschiedenis van zijn eigen pand.

Terwijl Bennie’s vader in 1945 een baantje vond als kelner op de Westerbouwing, verdiende zijn moeder wat bij met kostgangers. Zijn vader had op zolder met het hout van de Louvreramen  kamertjes getimmerd voor de pensiongasten. Vaak waren dat mensen die aan de wederopbouw van de stad werkten of in de horeca in de stad optraden. Bennie speelde als kind in het gat voor de deur waar het platgebombardeerde PTT-gebouw had gestaan. Zijn moeder staat voor het hotel op een foto die de beroemde fotografe Emmy Andriesse in de zomer van 1945 maakte.

In zijn jeugd heeft Bennie ook genoten van de bouw van het Rembrandttheater en van alle pensiongasten die aan het Velperplein optraden of anderszins werkten. Hij bleef enig kind en speelde met de kinderen uit de grote gezinnen in de Wiggerstraat en de Jufferstraat. Ze hadden de ruimte in de Manegestraat naast zijn huis, waar toen nog de restanten van de sjieke Arnhemsche Manege stonden. Bennie ging naar de katholieke kleuter- en lagere school op Klarendal en vervolgens naar de LTS.

Na een horecaopleiding in Engeland kwam hij terug naar de Spoorhoek en besloot hij het pension van zijn moeder, inmiddels weduwe, uit te breiden en te verbouwen tot het huidige hotel. Ieder najaar ontving hij Britse gasten die naar Arnhem kwamen voor de Airborne herdenking. Trouwe gasten vulden zijn verzameling hondenbeeldjes aan. In de media is hij de afgelopen dagen ten onrechte afgeschilderd als een zonderlinge, geïsoleerd levende man. Dat is pijnlijk voor wie hem gekend heeft.

Bennie Peters zat vol verhalen over de Spoorhoek van vroeger, maar hij was ook bij de tijd en had oog voor kwaliteit. Hij droeg degelijke Engelse kleren en was vaste klant bij een aantal speciaalzaken in de omgeving. Op zijn zeventigste verjaardag trakteerde hij op gebakjes van Petri.

Nadat hij in de jaren negentig een keer een roofoverval in het hotel had meegemaakt, barricadeerde hij ’s avonds de voordeur van het hotel en schafte hij een alarminstallatie aan. Vermoedelijk deed hij dat op die fatale avond van 23 maart ook.

In 2013 was Bennie Peters een belangrijke informatiebron voor het Spoorboekje. “Kom me nu maar interviewen want misschien begin ik het te vergeten”, zei hij. Desondanks bleef hij actief betrokken bij de ontwikkelingen in de buurt die hem zorgen baarden. In 2015 ging hij mee naar de hoorzitting over het tweerichtingsverkeer door zijn straat vanaf de Apeldoornsestraat. Net als wij hield hij zijn hart vast voor de drukte en de ongelukken die te voorzien waren. Diezelfde zomer werd hij in elkaar geslagen door looddieven die op klaarlichte dag op het dak van zijn garage zaten. Hij herkende een van de daders uit de buurt. Bennie kreeg slachtofferhulp en getuigde voor de rechter, maar de verantwoordelijke draaideurcrimineel kwam niet opdagen.

 

De afgelopen jaren begon Bennie zijn hotelactiviteiten langzaam af te bouwen. Sinds de crisis kreeg hij al voortdurend mensen over de vloer die zijn pand wel wilden kopen, maar hun aanbod beviel hem nog niet. Hij was geen man die het onderste uit de kan wilde, maar het hotel voor een fooi wegdoen was zijn eer te na. De opbrengst had hij bestemd voor de Dierenbescherming. Niet voor niets hing er in de weken voor de verkiezingen een poster van de Partij voor de Dieren voor zijn raam. En als echte natuurliefhebber had hij geregeld dat hij begraven zou worden op natuurbegraafplaats Heidepol.

Op een van de eerste mooie lentedagen van dit jaar werd Bennie’s levenshouding hem en zijn  onbekende logée fataal. Ze werden wreed om het leven gebracht, met de alarminstallatie als enige getuige. Toen donderdagavond langdurig sirenes in de buurt te horen waren, dachten wij eerst nog aan het volgende ernstige ongeluk op de onoverzichtelijke kruising van de Patersstraat en de Apeldoornsestraat. Dat het om Bennie ging, is te erg voor woorden. We zullen hem nooit meer tegenkomen met zijn boodschappentas of met zijn hondjes. Nooit meer zal hij op zijn stoep van de middagzon genieten en ons vrolijk begroeten…

Maggie Ruitenberg, Hans Ansems en Jolanda Keesom