Esaki tambe ta Kòrsou

Bij Christine Alvarez lees ik de volgende blogpost. Ik wil deze blogpost graag met jullie delen.

Tijdens mijn studiejaren, klinkt best oubollig,  liep ik stage bij een sociale organisatie op Curaçao.  Ik zag toen voor het eerst een andere kant van Curaçao. Ik kende Curaçao alleen maar van mijn vakanties en vage herinneringen uit mijn jeugd. Tijdens de vakanties was het lekker leven natuurlijk, laman,ijsje van milucha, trùk di pan, Mambo beach,Brionplein etc.
De ene huisbezoek na de andere maakte veel indruk op mij terwijl ik stage liep. Ik kwam in huizen zonder toiletten, zonder aansluiting  op water of licht en kleine woningen waar soms verschillende generaties op elkaar gepakt woonden. Je kan jezelf ook voorstellen wat voor ellende daar uit voort kwam.

Ik vergeet nooit meer het moment dat ik als vrijwilligers meeging met vakantieplan en wij met een groep kinderen onderweg waren. Toen we bij de afslag stil stonden riep een een jongetje  trots naar mij “tante aki ami ta biba”. Hij wees trots naar een huis dat in zo’n slechte staat was dat het leek op een verlaten woning.  De reacties van de kinderen in de bus waren meedogenloos, ze lachten met z’n allen de kleine jongen uit. Ik zag binnen een paar seconde het gezicht van een trots jongetje veranderen in het gezicht van een kind dat schaamte voelde en die voor het eerst met de armoede waarin hij leefde geconfronteerd werd. Dit was bijna 15 jaar geleden.

“Mi a ripara ku tin biaha tin mucha ta bin skol sin kome mainta, mi a disidi ,maske ku no tin mag di e direktiva di skol, pa desayuná tur mainta ku e muchanan di mi klas”.

Mijn hart werd helemaal vervuld met warmte toen ik niet zo lang geleden een lerares sprak die bijna dagelijks zorgt dat haar hele klas samen met haar ontbijt. Ze kon het niet langer aanzien dat er kinderen met honger in haar les zaten.  Deze juf vraagt niet wie er ontbeten heeft en wie niet. Ze zorgt gewoon voor het ontbijt. Wie wil eten eet mee en wie niet wil eten ook prima. Het resultaat dat ze in haar klas zag was dat de kinderen zich beter gedragen en zich beter concentreren in de les. Dit soort leraren zijn goud waard.

We leven vaak  in een bubbel, een bubbel waarin we met onze eigen zorgen bezig zijn en niet met die van anderen. Afgelopen weekend kwam Humans of Willemstad met een hartverscheurend verhaal over het leven van een jonge vrouw in een schrijnende situatie.

Bron; Humans of Willemstad Foto: Djeesen photography

https://www.facebook.com/humansofwillemstad/?fref=nf

Alhoewel ik vaak uit mijn bubbel stap kwam dit verhaal kei hard binnen. Ik vermoed dat deze vrouw niet veel ouder is dan ik ben. Haar leven getekend door trauma, armoede en het maar zien te overleven met haar kinderen. In de reacties onder het verhaal waren mensen geschokt en gaven zich vrijwillig op om te helpen. Ook waren er reacties zoals “Kere den Dios”, “Laga tur kos den Dios su man”. Lief bedoeld hoor, maar ban  serio soms moeten we dingen minder in handen van God laten en elkaar optrommelen om actie ondernemen. Het maakte mij dan ook erg blij dat er zoveel mensen contact met Humans of Willemstad hebben gezocht om deze mevrouw te helpen. Atrobe nos a mustra kon dushi hende nos ta!

Dit verhaal is een niet op zichzelf staand verhaal er zijn er meerdere. Nos Islanan ta dushi i bunita, pero tin hopi pobresa. Armoede verhelp je niet door alleen maar goederen aan te bieden uit ervaring weet ik dat mensen ook nadat ze veel materiële hulp aangeboden hebben gekregen, armoedig blijven en dit heeft te maken met hun mentale staat.  Lang in armoede leven maakt het brein ook armoedig.  Eerste stap is zorgen voor basisbehoefte de tweede stap wordt vaak vergeten en dat is coachen en/of begeleiden van mensen om mentale armoede te verslaan.

En hier de originele link:

Esaki tambe ta Kòrsou

 

Advertentie