Een puber die thuis om een mobiel vraagt accepteert geen NEE.
Een puber die een vrij internet verbinding wil accepteert thuis geen NEE.
Een puber die niet meer aan tafel wil mee-eten drijft zijn/haar eigen zin door.
Een puber die thuis alleen maar wil gamen blijft onbereikbaar.
Tijdens mentorgesprekken vertellen pubers de meest onwaarschijnlijke verhalen.
Tijdens oudergesprekken gebeuren de meest onwaarschijnlijke dingen.
Leerlingen die volledig de baas spelen naar de ouders.
Ouders die schreeuwend opdrachten geven aan hun kinderen.
“Nee” blijft voor mij een antwoord. Niet altijd even leuk. Maar Nee geeft wel duidelijkheid.
Schreeuwen of boos worden helpt niet.
Ruzie maken is ook geen oplossing.
Als kind verslond ik boeken. Lezen was mijn lust en mijn leven. Eten gebeurde altijd aan tafel. Tv-kijken was een uitzondering. Eten deden wij gezamenlijk. Tv-kijken gebeurde ook gezamenlijk.
Leerlingen die de hele dag gamen zijn nu meer regel dan uitzondering. Leerlingen die zich hierdoor verslapen worden steeds meer door hun ouders afgemeld op school.
Leerlingen die op hun slaapkamer een computer hebben zijn steeds meer de regel. Naast de computer staat dan vaak ook nog een eigen tv. Tot mijn verbazing hoor ik nu ook dat er leerlingen zijn die een koelkast op hun slaapkamer hebben.
Natuurlijk willen ouders het beste voor hun kinderen. Natuurlijk maken kinderen er snel een competitie van. Met de nodige leugens worden ouders er van overtuigd dat de privileges van klasgenoten normaal zijn.
Ik wil niet beweren dat het vroeger allemaal beter was.
Maar gezamenlijk eten en de dag doornemen met elkaar heeft veel goede kanten. Van een boek lezen wordt iedereen beter. En elke verslaving, dus ook een verslaving aan een mobiel, internet, een scherm of gamen is voor iedereen slecht.
De fantasie wereld van een computerspel is veilig, voorspelbaar en vertrouwd. Maar de veiligheid van een gesprek tijdens het gezamenlijke eten is altijd plezieriger. Voorwaarde is dan wel dat er niet alleen gesproken wordt, maar dat er ook geluisterd wordt.
Zoals ik de lezers van mijn blog heb leren kennen. Ik verwacht dat de meeste lezers het met mijn verhaal eens zijn. Of de ouders van mijn leerlingen het mij eens zijn?
Oudergesprekken en leerling gesprekken geven een heel ander beeld.
Is het makkelijker voor de lieve vrede om een puber in alles maar zijn of haar gelijk te geven?
Of heeft een school de (on-)mogelijke taak om een leerling toch bij de les te krijgen …..
Blogger uit Amsterdam-ZuidOost 
Ik ben blij dat ik die verantwoordelijkheid nu niet (meer) heb. Niet als leerkracht en niet als ouder van een puber. Sterkte Rob.
LikeGeliked door 1 persoon
mogge Rob
ik sta volkomen achter je schrijven , en natuurlijk heb ik makkelijk praten zonder pubers om mij heen en ook niet voor de klas
vroeger misschien niet alles beter , maar zeer zeker gemoedelijker en dan ook overal , op school en in de klas en ook belangrijk op straat , ruimte om te spelen en dan moe aan tafel met het gezin en lekker eten en zeggen dat je de hele dag lief was 🙂
opgewekte groet
LikeGeliked door 1 persoon
as woorden
te kört schaiten
en je loaten
onmacht spreken
din zet je n punt
achter de zin
van t bestoan
en is t leven verkeken
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vermoed dat de ouders zelf ook problemen hebben om zich los te maken van welk scherm dan ook. Het is een taboe, maar veel van mijn leeftijdsgenoten (veertigers) zijn ook verslaafd aan hun mobiel of tablet. Dan is het extra moeilijk om je kroost ervan te overtuigen dat het slecht is.
LikeGeliked door 2 people
Helemaal mee eens! Dertigers, veertigers, vijftigers, zestigers… met z’n allen verslaafd aan het scherm.
Ook ik moet voor mijzelf het computergebruik afblokken anders wordt het teveel. Maar gelukkig heb ik geen puber meer op te voeden. En toen ik dat wel moest, was er nog geen computer in huis. Dat was een grote luxe.
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad is ‘nee’ het dudielijkste antwoord en ‘ja’ het makkelijkste maar met een constante dwarsligger wordt het een kwestie van wie de langste adem heeft. Ook willen ouders de vrede bewaren, vooral wanneer er meer kinderen in het gezin zijn.
Voor zover ik weet gaven pubers vroeger ook vaak problemen, sommige van hen werden on(be-)handelbaar genoemd. Toen kreeg de tv de schuld, telefoon, daarna de jaren ’60-vrijheid, in werkelijkheid is het de tijd die vaak met nieuwe trends komt en voor ouders niet bij te benen is.
Uiteraard kan de school dit niet allemaal oplossen, het zal samen met de ouders moeten.
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad met je eens. Ook zo’n rare gedachten van steeds meer ouders, dat de school hun kind maar moet opvoeden. Dan vraag ik me toch af, waarom iemand uberhaupt kinderen wilde?
LikeGeliked door 1 persoon
Duidelijke grenzen hebben pubers nodig. Daar vragen ze gewoon om. Maak de grens niet te eng, maar geef hen ruimte. Binnen die speelruimte moeten ze zich wel aan de afspraken houden.
LikeGeliked door 2 people
En daar ben ik het helemaal mee eens.
Instemmende en kindvriendelijke groet,
LikeGeliked door 2 people
Ik vrees dat de wortel van al dit autistisch doordrammen ongebreideld heeft kunnen groeien in de voor kinderen zeer vruchtbare aarde van te ver doorgevoerd anti-autoritair ‘gezag’, waardoor het laatstgenoemde zichzelf volledig heeft ondermijnd. Helaas verworden tot een situatie met voornamelijk verliezers… Opvoeden is een werkwoord en heeft naast goed voorbeeld een heldere sturing nodig.
LikeGeliked door 1 persoon
Ek is ook bly my kinders is nou mooi groot. Ons het wel TV en rekenaars gehad toe hulle grootgeword het, maar dit het nie ons lewens oorheers nie.
LikeGeliked door 1 persoon
Alle leeftijden zijn verslaafd aan een of ander scherm. De tijd dat een gezin dingen samen deed lijkt voorbij. Het wordt er niet beter op voor echt familieleven.
LikeGeliked door 1 persoon
Kijk naar mijn kleinkinderen en de kinderen doen het zo slecht nog niet..
Ben wel blij dat ik ze niet meer op hoef te voeden in deze tijd…met al die schermen
Afspraken maken werkt uitstekend en schreeuwen heeft nog nooit gewerkt
LikeGeliked door 1 persoon
Ik probeer de jonge generatie graag duidelijk te maken dat ze meer hebben en mogen. Een tv heb ik nooit gehad op mn kamer een mini dvd speler was mijn eerste gadget was ik erg blij mee.
LikeGeliked door 1 persoon
Man wat ben ik het met je eens. Opvoeden doe je thuis.
In mijn omgeving begon de ellende met die vreselijke nintendo waar twee kleinkinderen (broer en zus) tegelijk op wilden kijken. Daarna is het met aanschaf van telefoontjes, computers en tv op hun kamers alleen maar erger geworden. Oppassen hoeft al jaren niet meer, ze zijn inmiddels 14 en 17. Blij toe.
LikeGeliked door 1 persoon
opvoeden is een groot werkwoord en de meest moeilijke taak van mijn leven. moeilijk in die zin om een goed evenwicht te vinden in moederen (en vaderen) en vrijheid geven. hoe ze nu al op 5 zomaar een smartphone en die andere dingen nemen en er vanalles mee kunnen doen, daar sta ik echt van te kijken… het lijkt een compleet andere wereld als toen ik 5 was… hier thuis hebben we het er wel elke week over hoe de week erop er gaat uit zien – een evaluatie van de vorige weken. mat in ons achterhoofd wat goed was behouden wat slecht was verbeteren – en zo gaan we verder met moederen en vaderen… toch ook wel een pittige leeftijd 5 jaar… binnen minder dan tien jaar gaan we er ook aan beginnen …
LikeGeliked door 1 persoon
Je hebt het als opvoeders maar moeilijk, hoe je het doet maakt niet uit, je doet het nooit goed bij deze generatie. Praten helpt al niet meer, en dreigen doen ze zelf wel…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben thuis opgegroeid met de zeer harde hand. Mijn kinderen kregen wat vrijheid, maar ‘regels’ waren er steeds. Vandaag hebben we twee zonen waar we super trots op zijn…
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi geschreven en ben het helemaal met je eens. Totdat ik naar het HBO ging en voor al het huiswerk mijn pc nodig had, mocht ik maximaal 2 uurtjes per dag op de PC. Mijn tv kreeg ik pas toen ik tiener was, maar keek zeker niet hele dagen tv! Lezen vond ik heerlijk, maar vanaf mijn zestiende was ik veelal buiten.
Soms heb ik het idee dat ouders zich er makkelijk vanaf maken door hun kinderen maar overal hun zin in te geven, zodat er geen conflict uit voortkomt. Dit zal niet overal gelden, overigens. En hoewel ik het vroeger ook niet leuk vond om ‘nee’ te horen, heb ik nu wel hobby’s die niets te maken hebben met de hele dag tv kijken/gamen etc. Daar ben ik mijn ouders dankbaar voor.
LikeGeliked door 1 persoon
Als voormalig jongerenwerker ben ik blij dat ik tegenwoordig maar zelden meer als opvoeder of begeleider hoef op te treden. Alles gaat zo snel tegenwoordig, keuzes zijn zo enorm groot op allerlei gebied. Maar niet alles kan en niet alles mag, toen niet en nu niet. Alleen daaraan sturing geven wordt steeds lastiger, naar mijn idee. Het vergt in elk geval consequent optreden en een goede communicatie.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben het he-le-maal met je eens!
Toen Roos drie was, wist ze al dat mijn nee, een nee was. En dat is zo beleven. Mocht ze als straf een week geen chocola, dan duurde die week bij mij ook zeven dagen. Ik zeg niet dat ik daarom zo’n sociaal vaardig kind getroffen heb, want dat zit voornamelijk in haar karakter, maar standvastigheid heb ik haar in elk geval wel meegegeven. Sommige ouders moeten ook opgevoed worden…
LikeGeliked door 1 persoon
The problem is a lot of children (and their parents, too) prefer the predictable fiction of television and video screens — real life is too chaotic to them — so it’s difficult to coax them away.
LikeGeliked door 1 persoon
Toen ik puber was, en dat is best al weer enige tijd geleden, was ik bezeten van vliegtuigen en in mindere mate auto’s. Verzamelde toen al boeken over het onderwerp en liet mijn leasepa een kamer timmeren op zolder opdat ik daar een diorama van een vliegveld kon bouwen op schaal. Keurig kamertje met stromend water en elektra. Ik zat er graag en lang. Heerlijk mijn eigen ding doen en luisteren naar Veronica, wat beneden in huis niet aan kwam. Die behoefte aan een eigen ‘man-cave’ heb ik nog steeds. De laptop staat er, de radio, de andere apparatuur, maar ook mijn smartphone bij me. Zo kan ik het nieuws volgen. En bezig zijn met mijn hobby’s. Vrouwlief heeft er niet zo veel mee en in de rest van het huis spullen uitstallen is dan geen optie. Kortom, ik nam mijn pubertijd gewoon mee naar mijn volwassen leven. En dat bevalt me zeer…
LikeGeliked door 1 persoon
In de tijd van mijn zoon speelde het al dat vriendjes hele dagen en avonden nog zaten te gamen. Mijn zoon was helemaal geen gamer ging liever naar buiten om te voetballen maar speelde ook wel Mario op zijn tv op zijn kamer. De afspraak was een half uur en dan slapen. Daar hield hij zich best goed aan meestal. En zo niet trok ik gewoon de stekker van de kabel van de tv er uit, was het meteen over. Hoorde andere ouders wel eens er over klagen en gaf ze ook die suggestie. Maar ook in die tijd (31 jaar geleden) waren er blijkbaar ook al ouders die niet op konden of durfden tegen hun kinderen. Ik zie het in het Huttendorp bij ons ook hoor. Ik zei eens tegen een jochie dat een lege chipszak weggooide, raap dat eens op en pakte hem bij zijn bovenarm. Hij begon meteen te gillen blijf van me af, acht jaar oud. Dat komt niet bij een kind zelf vandaan maar bij de ouders. Heb het niet gedaan hoor maar zou hem het liefste even flink doorgeknepen hebben. De aansteller. Maar zo een holt meteen naar de ouders van ze zitten aan me pfff….. en ik kende die ouders dan heb je meteen een hok met ruzie. Snap dat echt niet hoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Rob, je hebt groot gelijk met je stuk. Ik zou ook het liefst zien dat mijn kinderen rechtstreeks communiceren en niet via een mobiel of anderszins. Maar de waarheid is hard: het lukt mij niet om, als mijn zoon op bezoek komt, hem van dat mobieltje af te krijgen. 90 procent van zijn communicatie gaat indirect. Hij weet hoe ik er over denk, knikt me vriendelijk toe maar doet gewoon wat hij wil. Tja, hij is dertig nu. Mijn dochter is wat minder fanatiek maar woont tamelijk ver weg. Sinds ik een mobiel heb appen we samen en op die manier hebben we in elk geval regelmatig contact. Of gestrengheid in het huisgezin veel helpt? Bij de een wel, bij de ander juist niet vrees ik. Er zijn TE veel mensen / ouders die zelf het verkeerde voorbeeld geven en dat slaat ook op anderen over. Het is mij in elk geval niet gelukt de kinderen model op te voeden. Maar als ik nadrukkelijk vraag of dat ding even uit kan, dan doen ze het nog wel voor hun oude vader. Zo van, laten we het maar doen, anders windt ie zich zo op… of zoiets.
Tja…hum…grrrmmm
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat les geven vroeger makkelijker was, maar dat weet ik niet zeker.
Ik heb altijd op bijzonder onderwijs gezeten.
School voor doven en slechthorenden in Amsterdam.
Kleinschalig.
LikeLike