De bokser en Ron de Beer

De ontwikkeling van Parkinson bij de bokser is progressief. Zelfs de kleinste dingen kosten steeds meer doorzettingsvermogen. Maar de bokser vecht zich een weg door zijn tegenslagen.

Terwijl wij proberen de hoogstnodige zaterdagboodschappen te doen zie ik Ron de Beer opduiken. De rollator van de bokser wordt bijna omver gelopen. De bokser krimpt in elkaar. Ron de Beer beweegt zich zo ongemakkelijk als een olifant in een porseleinkast. Ron is van alle kanten fors geworden. Herinneringen komen bij mij naar boven. Het contrast is groot. De bokser knokt voor alles. Maar mijn herinneringen van Ron de Beer zijn het tegenovergestelde.

Tijdens zijn eerste klas op mijn school kom ik hem toevallig tegen in de bus. Diezelfde dag komt de directeur naar mij toe. Ron is naar het eindpunt van de bus meegereisd en weer terug naar huis gegaan. Het feit dat ik hem bij het instappen een goedemorgen wenste was teveel voor hem.

In klas 3 helpt hij mee met de schoolkrant. Vanuit het tem help ik de leerlingen met de schoolkrant. Zij willen graag naar een bijeenkomst in Utrecht voor de uitverkiezing van de beste schoolkrant van Nederland. Ouders komen in paniek bij mij langs. Ron heeft tegen iedereen verteld dat het laat kan gaan worden. Waarschijnlijk zal de hele redactie in Utrecht overnachten??? Ik kan alleen maar vertellen dat de landelijke bijeenkomst in de ochtend is. En dat de directeur alleen toestemming heeft gegeven voor de ochtendbijeenkomst. In de middag worden alle leerlingen weer gewoon op school verwacht.

De volgende ontmoeting is als Ron wordt uitgeselecteerd om deel te nemen aan een scholings- en werkgelegenheidstraject voor vroegtijdig schoolverlaters.

Zoals Ron ook op mijn school de eindstreep niet heeft gehaald zo heeft hij ook maar geen gebruik gemaakt van het scholings- en werkgelegenheidstraject.

Graag schrijf ik positief over mijn (oud-)leerlingen. In dit geval kan ik alleen maar zeggen dat ik veel bewondering en respect heb voor de bokser!