Pimba

In mijn opleiding leerde in van alles over bodemprofielen en grondsoorten. Een anekdote staat mij nog goed bij. Zand is vaak scherp en klei is meer glibberig. Door een klein beetje te proeven is dit verschil snel gevonden. Mijn docent vertelde dat hij dit ook eens in Suriname voor deed. Zijn studenten keken hem maar raar aan bij dit voorbeeld. De volgende ochtend lieten zijn darmen merken waarom er schuins om hem gelachen werd. In tropische landen liggen de darminfecties zomaar voor het grijpen.

Toch is het in Suriname binnen het Winti geloof een gewoonte om een specifieke grijze kleisoort te eten. Het heeft verschillende namen: Pimba of mabele, kalebaskalk, white clay, calabash chalk, la craie, argile, nzu, calabar, steen, ebumba, mabele, shilie, úblo. Het voedingscentrum waarschuwt voor een loodvergiftiging bij het gebruik van Pimba. Toch wordt het met name door zwangere vrouwen gegeten. Het zou helpen tegen de misselijkheid tijdens de zwangerschap. Anderen zeggen dat er in Pimba vooral Aluminium zit. De bacteriën in de ongezuiverde klei blijven ongezond en geven een ziekte risico.

Een ander verhaal spreekt over Lostu en/of Pica. De ongelofelijke trek van een zwangere vrouw zou direct bevredigd moeten worden. Zo niet dan krijgt de baby een huidvlek in de vorm van het lekkernij waar de zwangere vrouw lust naar heeft.

Een ander gebruik van Pimba zou het binden van vergif kunnen zijn. De inheemsen hebben dit van papegaaien af gekeken. Toch blijft dit een gevaarlijke manier om een vergif te neutraliseren. En in hoeverre het werkt blijft altijd twijfelachtig.

Pimba wordt verkocht en gebruikt door veel Surinamers. Soms openlijk, soms verborgen. De ideeën hierover zijn echter zeer verdeeld.

Op mijn eerste school at een van de leerlingen veel, heel veel Pimba. De zorg coördinator en een Surinaamse collega maakten zich hier ernstig zorgen om. Of deze leerlinge wellicht zwanger was? Het fijne hiervan bleef voor anderen verborgen …