Kwakzalverij of niet

Met een blaas, maagwand of dierenhuid als membraam werd ook gehoorondersteuning gemaakt. In 1718 presenteerde de geestelijke Sebastian Truchel een membraantoestel aan de Koninklijke Academie voor de Wetenschappen . Een klein trommeltje met daarover heen een koeiendarm of vogelhuid gespannen. Met een band of lint worden deze twee trommeltjes tegen het oor bevestigd zoals nu sommige koptelefoons. Een vernieuwend concept, maar niet echt succesvol. Toch komen er meerdere typen en modellen met een membraan op de markt. Met termen als Medical Profession en Scientific Principles werd gehoorondersteuning met aansprekende namen als Audi-Aid, Audiclair, Audiphone, Dentaphone of Otophone  aangeprezen.

Prachtige reclame voor hulpmiddelen die ook nog werkten.

De slechthorende Richard Silas Rhodes (1842-1902) maakte de Audiphone. Hij ontdekte als hij zijn horloge tussen zijn tanden hield hij het getik kon horen. Met deze ervaring maakte hij een hard rubberen plaat ( ongeveer 24 bij 28 cm ). op een handvat. Door op de rand van de plaat te bijten reflecteert het geluid tegen de plaat. Meerdere varianten van dit principe werden door concurrenten ontwikkeld en geproduceerd.

De Dentaphone is een rond kastje met daarin een membraan. Aan dit membraan zit een zijden draadje. En dat zijden draadje zit weer vast aan een houten plaatje. “In werking” wordt het zijden draadje gespannen en het houten plaatje tussen de tanden geplaatst. dit principe is te vergelijken met twee conservenblikjes verbonden met een touw. Strak aangespannen maak jezelf zo je eigen telecommunicatie-apparatuur

Gehoorgangopeners kregen ook de nodige reclame. Daarbij zagen deze hulpmiddelen er ook nog eens erg mooi uit. Gemaakt van edelmetalen en kunstig gevormd is dit toch meer een vorm van kwakzalverij …