Een nieuwe bril IV

Na mijn veertigste verjaardag kreeg ik een werkbril aangemeten. De naam “werkbril” bleek de verzachtende term voor een leesbril te zijn. De mensen met steeds korter wordende armen zullen verstopt en onzichtbaar voor anderen ook zo’n brilletje bezitten. Brildragend vanaf mijn vijfde verjaardag heb ik hier geen moeite mee. De volgende uitvinding draag ik dan ook al jaren met heel veel plezier.

Bifocale bril

De volgende belangrijke innovatie in de geschiedenis van de bril was de uitvinding van de bifocale bril. Dit maakte het mogelijk om één bril te gebruiken in het geval een persoon zowel bij- als verziend was. Benjamin Franklin (1706-1790), Amerikaans diplomaat, wetenschapper en opticien, wordt wereldwijd erkend en bewonderd als de uitvinder van de bifocale bril en andere praktische uitvindingen. De volgende doorbraak in de behandeling van brekingsafwijkingen was teweeggebracht door de beroemde Nederlandse oogarts Franciscus Cornelis Donders (1818-1889) met zijn uitmuntend werk op het gebied van refractie en astigmatisme. In 1862 publiceerde hij een monografie waarin hij een uitvoerige beschrijving gaf over het meten en correctie van astigmatisme met cilindrische lenzen. Een paar jaar daarvoor, in 1848, had Donders een ander artikel gepubliceerd over ”het gebruik van prismatische lenzen voor de behandeling van scheelzien”.

Tot slot: aan het begin van de achttiende eeuw werden brillen niet op de neus gedragen, maar in de hand voor de ogen gehouden. Ze heetten fassamano. Dit waren brillen voor de aristocratie en de rijken, voornamelijk in Frankrijk, als een uiting van intelligentie, status en rijkdom. Pas in 1730 creëerde de Londense opticien Edward Scarlett de voorloper van de moderne bril met de glazen aan twee pootjes die op de oren rusten.

De twee pootjes van mijn bril zijn van hout gemaakt. Als natuurliefhebber draag ik deze bril dan ook met heel veel plezier.

De cursieve teksten van deze brillenserie komen uit een artikel van:

De geschiedenis van de bril