Drie Bomen

Oma Kardonsch twittert het verhaal van Evert Landwaard over drie bomen. Graag laat ik jullie hier meelezen:

Gisteren was ik in het bos. Op zoek naar drie bomen, drie bomen die ik gekend had. Drie bomen die alledrie een tak hadden verloren. Drie bomen die daar alledrie anders mee om waren gegaan. 

Gisteren

Vandaag heb ik ze gevonden.

De eerste boom was gaan treuren om zijn verlies ren zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien: “Dat kan niet want ik mis een tak.”

De tweede boom was erg geschrokken van de pijn en had maar snel besloten om het verlies te vergeten.  En ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde, groeide hij.

De derde boom was ook geschrokken van de pijn. Maar hij had gerouwd om het verlies. En het eerste voorjaar dat de zon hem uitnodigde te groeien, had hij gezegd: Dit jaar nog niet.” Maar de zon kwam het jaar daarop terug.

Nu zei de boom: “Ja, zon, verwarm mij zodat ik mijn wonde kan verwarmen, ziet u, mijn wonde heeft warmte nodig, zodat zij weet dat zij erbij hoort.”

En het derde jaar dat de zon terugkwam, sprak de boom: ” Ja, zon, laat mij groeien, want er is nog zoveel te groeien.”

Na wat zoeken vond ik de drie bomen, of eigenlijk twee.

De eerste boom was klein gebleven. De plaats van de wonde was duidelijk te zien. Het was het hoogste punt can de boom.

De tweede boom was geen boom meer. Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien. De plek van de wond moest ik gaan zoeken. Die zat verstopt achter een heleboel bladeren.

De derde boom was het moeilijkst te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo groot en sterk was geworden. Maar gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wonde die vol trots in het zonlicht stond.