Oude Bomen II

De oudste bomen zijn doorgaans te vinden in moeilijk bereikbare oorden met een onaantrekkelijk klimaat. Op toegankelijke plaatsen heeft de mens altijd bomen gekapt voor bouwmateriaal, brandstof of om ruimte te maken voor landbouw. De kans dat een boom daar duizenden jaren ongemoeid wordt gelaten, is begrijpelijkerwijs niet erg groot. Een extreem klimaat helpt ook de boom zelf: een conifeer of een eik groeit langzaam, vormt dichte cellenlagen en is daardoor minder gevoelig voor insecten, schimmels en bacteriën dan het minder harde hout van snelgroeiende soorten als eucalyptus en populier. Het hout van coniferen bevat bovendien hars, wat ze extra onaantrekkelijk maakt voor insecten, aldus Trouet.
Juist ogenschijnlijk kwijnende bomen houden het het langst vol. Trouet ziet de bristlecone-den als ‘belichaming van duurzaamheid’. Naarmate ze ouder worden, spenderen deze dwergachtige en schroefvormig groeiende bomen hun energie aan steeds minder takken. ‘De bomen klampen zich aan het leven vast met een paar smalle stroken levende bast, die slechts een paar levende individuele wortels verbinden met een paar individuele takken’, formuleert ze. Zo sparen deze bomen – die dus ruim 5000 jaar oud kunnen worden – energie en overleven ze blikseminslag, brand en extreem weer.
Oude bristlecone-dennen zijn te vinden in de berggebieden in het westen van de Verenigde Staten. In het oosten van het land worden moerascipressen het oudst. Het record staat hier op 2624 jaar. De grootste bomen van de VS, sequoia’s, komen er in deze wedstrijd nauwelijks aan te pas. Die bereiken weliswaar doorsneden van meer dan 9 meter en een hoogte van bijna 150 meter, maar de oudste tot nu toe telde ‘slechts’ 3220 jaar.

Het hele artikel op te lezen met de volgende weblink: https://www.boomzorg.nl/article/33578/oude-bomen-helpen-terug-te-kijken-in-de-tijd