Immigratie

Immigratie naar Nederland is van alle tijden. Dat die immigratie ook uit onverwachte kanten heeft plaatsgevonden wordt steeds duidelijker. Op de website Historiek.net lees ik een interessant artikel. Op Twitter volg ik Hester Loeff zij struint dagelijkse de Zeeuwse stranden af en vindt daar de meest prachtige vondsten.

De meesten van ons zullen niet weten dat voor onze kust een van de belangrijkste archeologische en paleontologische vindplaatsen ter wereld ligt. Daar waar nu zee is was het de afgelopen 1 miljoen jaar meestal droog. Je kon van hier naar Engeland lopen door een ondiep dal waar de grote voorlopers van Rijn, Maas, Seine en Theems samen een machtige rivier vormden. Langs de rivieren trokken tijdens de ijstijden grote grazers zoals mammoeten en wolharige neushoorns, maar ook kuddes rendieren, paarden en steppewisenten. Het geelbruine, kruidenrijke landschap en de begroeiing langs de oevers vormden een voedselrijke omgeving, ook voor jagers en aaseters, zoals wolven, beren, de sabeltandkat en hyena’s. En voor ons, de mens.

Meer dan 900.000 jaar geleden volgden de eerste mensachtigen de kustvlakten en bereikten Noord-Europa en het huidige Engeland door dit gebied. Later was deze omgeving millennia lang het jachtterrein van de Neanderthaler, onze evolutionaire verwant die in het DNA van velen voortleeft. Honderdduizenden keren gingen zij hier op jacht, sloegen hun kampementen op, maakten hun werktuigen en leefden hun levens. Tenminste twee keer zagen ze een ijstijd komen en trokken ze weg, voor de ergste koudepiek het gebied onleefbaar maakte. Na de laatste ijstijd kwamen ze niet meer terug. Wij wel. De moderne mens die 45.000 jaar geleden aankwam in Zuid-Europa vereerde het Noordzeegebied slechts met korte verblijven tot het te koud werd. Na de laatste ijstijd en met het opwarmen van het klimaat in het Holoceen 11.650 jaar geleden, ons huidige geologische tijdvak, bleven we hier voorgoed. Het landschap was rijk, de bossen kwamen terug met berken en dennen en later ook loofbomen, zoals beuk en eik. Jacht vond nu plaats op bosdieren waar nu ook nog steeds op gejaagd wordt, zoals edelhert, wild zwijn en ree.

Het landschap stond niet stil. Door de klimaatopwarming smolt verder noordelijk steeds meer ijs en langzaam maar zeker stroomde het Noordzeebekken vol. Vóór de oprukkende kustlijn ontstonden stranden, kreken en kwelders. Vis, zeevogels, zeezoogdieren en schelpen vormden rijke voedselbronnen. Verder naar het achterland creëerde het stijgende grondwater een enorm zoetwatermoeras met rivieren en meertjes. Het was goed toeven op de hogere delen zoals duinen en zandruggen, waaronder de Bruine Bank en de Doggerbank. Aan de laatste dankt het gebied zijn naam: Doggerland. De omgeving bood de jager-verzamelaars een leven in overvloed, met jachtwild, watervogels, heel veel vis zoals snoek en paling en een breed spectrum aan plantaardige bronnen. Maar het zou niet blijven. Langzaam maar zeker verdronk Doggerland, soms geleidelijk, soms snel, maar altijd in beweging. De bewoners hebben het moeten zien veranderen. De plek waar opa jaagde, was de plek waar je nu een volle visfuik naar boven haalde en de plek van de voorouders toen, was de plek van de golven nu, voorbij het strand. Aan het eind van het zevende millennium v.Chr. maakten gebeurtenissen ver weg een eind aan Doggerland. De doorbraak van een ijsmeer in het huidige Canada en een tsunami voor de Noorse kust gaven het laatste zetje aan het land dat nog over was. De zeespiegelstijging door afsmelting zette langzaam nog zo’n 2000 jaar door tot de duinenrij zich sloot met de voorlopers van onze huidige stranden. Althans, voorlopig.

Met de volgende weblink is het volledige artikel te lezen: https://historiek.net/doggerland-verdwenen-wereld-in-de-noordzee/141468/

Bijzonder om te lezen dat vakkundig archeologisch onderzoek soms geholpen wordt door toevallige vondsten van werklieden.