Even terug schreef ik enthousiast, positief en optimistisch over mijn buurt. De saamhorigheid werd door sommigen vergeleken met het Naboarschap uit het Saksische deel van ons land. Terwijl het voor mij nostalgische herinneringen geeft aan mijn jeugd in een vorige eeuw/Millennium in een Brabants dorp.
Aan de andere kant van de Metrobaan is een vergelijkbaar buurtje. De saamhorigheid is hier nog groter. De contacten tussen de verschillende generaties zijn hecht. Problemen van vervuiling en armoede worden samen opgepakt. Maar er is meer! Bij wie ik ook op bezoek kom merk ik nog iets. Het verdriet achter de voordeuren is met huisnummers, voornamen, familienamen alom bekend. Huiselijk geweld, drugsgebruik, alcoholverslaving, wapenhandel, kindermishandeling en kinderverwaarlozing iedereen weet het ,ziet het, hoort het en praat erover. Laat ik duidelijk zijn. Het is geen roddel en achterklap, maar het is oprechte betrokkenheid en bezorgdheid.
Verhuurders, politie, maatschappelijk werk en alle soorten van hulpverlening worden geinformeerd. Vervelend genoeg wordt er al jaren om hulp gevraagd. Voor de getroffen bewoners, gezinnen, families, voor de buurt.
Deze blogpost heeft niet voor niets de titel ‘de Keerzijde”! De goede lezer weet het al. Het resultaat is tot nu toe 0,0 …..
Of het systeem niet werkt? Of dat de diverse organisaties niet functioneren? Of dat de jarenlange bezuinigingen en verwaarlozing een rol spelen? Of zijn de werknemers bij de verhuurders, politie, maatschappelijk werk ongeschikt?
Voor mij zijn het geen vragen. Voor de betrokken bewoners in deze buurt zijn het geen vragen. Wel zie ik dat de huidige politici en bestuurders onzichtbaar en onbereikbaar zijn voor de verschillende en herhaalde noodkreten uit deze buurt.
Dat het bewonersplatform Hart voor de Kbuurt ondanks allerlei mooie beloftes en toezeggingen al meer dan een jaar wacht op haar benodigde subsidiegelden geeft ook een duidelijk signaal naar alle bewoners. Het buurtje waar ik de Keerzijde van beschrijf is een onderdeel van de Kbuurt. Het is ook een van de oudste buurtjes van de Kbuurt.
Blogger uit Amsterdam-ZuidOost 
Het probleem is dikwijls dat wat er achter al die voordeuren gebeurt ze daar willen houden…of niet dan?
LikeLike
Dat wat achter de voordeur komt luid en duidelijk naar buiten. Geschreeuw, schoten, kapotte ruiten, gewonden, enzovoorts. Belangrijker is dat de buurtbewoners betrokken en begaan zijn.
Bezorgde groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Jakkes…ja dat snapte ik wel van je schrijven 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
ik houd het op onwil der ambtenarij
triest in en in triest
LikeGeliked door 1 persoon
Je titel keerzijde wekt verwarring: ik ken van huis uit het begrip naoberschop: een klein aantal families die dicht op elkaar wonen, verdelen onderling de risicoos van ziek zijn of overlijden of de oogst binnenhalen als er een ongweersbui dreigt.
Deze onderlinge solidariteit gaat gepaard met strikte regels waaraan elke familie zich moet houden, om niet uit de naoberschop te worden gegooid. Het systeem voorziet ook in de controle op het doen en laten, een keer per is in ook jouw huis een vergadering: de naobersvisite, met gewoontenormen hoeveel borreltjes er op zo n visitie wordt geschonken. In een dergelijke buurtschap komt het zelden voor dat je een week dood in huis ligt, immers iedereen ziet dat je de luiken niet opent op een dag, en de keerzijde is dat het tamelijk moeilijk is om alcoholist te worden, je levert er dus privacy voor in, iedereen weet dat de naburige opa weer in het ziekenhuis ligt, waarvoor weer een ronde ziekengeld moet worden opgehaald, opa is een stevige roker.
Bij de huidige ziektenkostenverzekering ben je een nummer, niemand van je medeverzekerden kent je kwalen of weet waar je woont. Zelfs de institutie moet je privacy gegevens beschermen, de politie mag niet etnisch profileren etcetera. De keerzijde van deze moderne individualistische maatschappij is dat er uiteraard meer ontsporingen plaatsvinden. Op visites of feestjes lachen we bewonderend om onze vriendin die de bagageverzekering voor duizend gulden heeft opgelicht.
Kortom, ik begrijp je verhaal, maar je haalt de keerzijdes door elkaar. De mens wil en zich geborgen weten, en vrij en onafhankelijk zijn, dit zijn twee aan elkaar tegengestelde behoeften. Een optimum is heden ten dage ver te zoeken. Maar als je die desondanks zoekt, zoals een wereldverbeteraar betaamt, is het handig om de analyse goed te maken. En bijvoorbeeld dus ook het voordeel te zien van etnisch profileren, iets wat in de vroegere naoberschoppen absoluut op grote schaal gebeurde. Misschien minder op etnisch, danwel op religie en op andere afwijkingen van de heersende (let op het woord heersende) norm, zoals roken, drinken, veelwijverij etc.
Ik vind het volstrekt logisch dat een groep normen stelt om als groep te overleven, normen gesteld aan de leden van de groep. Die normen belasten natuurlijk de vrijheid van een lid, het lid kan uit de groep stappen. In een kleine boerengemeenschap betekent dat verhuizen.
LikeGeliked door 1 persoon
De etniciteit of religie heb ik bewust niet genoemd. Die speelt in het door mij beschreven kleine buurtje geen rol.
De beslotenheid, het controlerende van een kleinere plattelands gemeenschap ken ik. De negatieve kanten ken ik.
In deze blogpost gaat het voor mij om de niet gehoorde hulpvraag van de gehele buurt. Het verdriet van sommige huishoudens, gezinnen heeft meer ondersteuning nodig dan deze buurt zelf kan bieden.
Daarom de keerzijde, andere kant van een hechte betrokken buurt.
Vriendelijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
een hechte betrokken buurt stelt de vraag aan de buurt. En die mag jij bieden als buurman omdat je er ook iets voor terug vraagt.
Jouw zogenaamde hecht betrokken buurt vraagt hulp aan groot Nederland, jij steunt hen daarin om de slachtofferrol te spelen richting de ambtenaar, die geen gebruik mag maken van privacygegevens.
Wel logisch dat jij je voorzichtig opstelt, want als jij jouw hulp biedt in de zin je van je moet niet zoveel zuipen, krijg je een klap je kanis.
LikeLike
Ik ga verder niet in op jouw aannames.
Ook de term ‘slachtofferrol’ laat ik volledig bij jou.
Vriendelijke groet,
LikeLike
Rob, ik ben bang dat het te maken heeft met de afbraakpolitiek (oftewel efficiencyslag) die sinds Lubbers in NL gewoon is geworden. Na bijna 40 jaar is dat gemeengoed geworden en zijn nieuwe generaties daarmee opgegroeid. Het individualistisch denken is daar uit voortgesproten.
Ook in jouw buurt is dat gemeengoed, maar misschien zie je die niet omdat je de gemeenschapszin ziet. Daaronder zit vaak ook een vorm van individualisme.
Als je dit wilt veranderen, dan zal de hele maatschappij moeten worden heropgevoed. Niet in kampen, maar het terugbrengen in alle normale dagelijkse dingen.
Ik weet, het klinkt een beetje cryptisch maar beter kan ik het niet verwoorden.
Droevige groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Ja dat zijn moeilijke problemen. Mijn vriend had zoiets ook aan de hand met zijn buurman. Instanties gewaarschuwd die allemaal weer door verwezen naar een andere instantie. Afgelopen vrijdag viel ie buiten en moest naar het ziekenhuis, zijn hond waar hij mee liep is nog steeds weg. Zo jammer dit had voorkomen kunnen worden. En zo gaat het wel vaak.
LikeLike
Vier jaar heb ik gewerkt in Rotterdam bij het gemeentelijk DOSA project. Na aanmelding van een probleem jongere dan werd serieus gekeken naar het hele gezin en daar waar nodig hulp en ondersteuning geboden. Samen met de DOSA regisseurs hebben we veel en mijn inziens goed werk verricht. Helaas trok na vier jaar de gemeente de stekker uit het project en werd zelfredzaamheid en het keukentafelgesprek ingevoerd.
Zoals de DOSA regisseur destijds schamper opmerkte: en toen waren er geen probleem jongeren meer…
We hebben als project goed werk gedaan. Met zichtbare resultaten, helaas is daar nu niet veel meer van over.
Ik voel met jou en de bewoners van de ´Keerzijde´ mee.
LikeLike
Ik weet dat er ook professionele en betrokken hulpverleners zijn!
Bezuinigingen maken veel mooie goed functionerende organisaties kapot.
Bezorgde groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Jammer !!! Echt waar er zijn zoveel schrijnende gevallen in ons land en die worden achteloos onder het tapijt geschoven. Ik blijf hopen op betere tijden.
LikeLike
@elsjeveth: het DOSA project klinkt in je verhaal als een proefproject. Je schrijft dat de gemeente de stekker eruit trok, ik neem aan dat deze beslissing door de gemeenteraad in Rotterdan is genomen. Kun je iets meer vertellen over de argumentatie onder deze beslissing in de gemeenteraad, of in een ander orgaan als de beslissing ergens anders is genomen? Anders gevraagd: is de reden bezuinigen of de reden te duur beargumenteerd met een heldere opvatting over de resultaten van het project?
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Jan het project is destijds in 2015 gestopt vanwege nieuwe wetgeving vanuit de overheid. Hoe een en ander bestuurlijk is besloten bij de gemeente daarvan ben ik inhoudelijk niet op de hoogte. Ik kan helaas je vraag niet beantwoorden zonder het risico te lopen je van foutieve informatie te voorzien
LikeLike
Dank Elsjeveth. Vond op internet een verslag in het engels over DOSA, afkorting van Deelgemeentelijke Organisatie Sluitende Aanpak. Ook door de EU financieel ondersteund, net als ook in acht andere Europese steden. Om iets te doen aan het probleem van te vroege schoolverlaters, opdat ze geen lost generation worden. Dit weer als gevolg van de economische bankencrisis sinds 2008, de vooral onder de jongeren zorgde voor extra werkloosheid. In Rotterdam was totaal een kleine achttien miljoen euro voor vier of vijf jaar beschikbaar, ook de nationale overheid deed mee. Maar die ntionale overheid stopte ermee begreep ik rond 2014/15. Doel was om de te vroege schoolverlaters weer terug op school te krijgen danwel aan het werk. Ik lees dat er ook een probleem was dat het onderwijsbeleid in Nederlnd vooral nationaal bepaald wordt, en daarom een deelgemeentelijke aanpak het moeilijk had om plaatselijk af te mogen wijken.
De door mij gevraagde andere argumenten waarom hier mee te stoppen, kon ik ook niet vinden.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat ik begrepen heb destijds was het overgaan naar een maatschappij van zelfredzaamheid 1 van de redenen. Wat mijzelf betreft ben ik blij een steentje te hebben bijgedragen. Denk met veel respect terug aan de dosa regisseurs en alles wat ze bereikt hebben
LikeGeliked door 2 people
Ja, die zelfredzaamheid is wel een inhoudelijke en een heel logische reden. Ik ben helemaal niet tegen zelfredzaamheid, maar als dat inhoudt dat je als nationale overheid stopt met het uitvoeren van taken die vroeger werden uitgevoerd door de naoberschop, gaan die taken niet vanzelf weer terug naar de naoberschop danwel betrokken buurt. Je zegt dan vooral: u bent geheel vrij om probleemjongere te worden, die Rob Alberts een klap mag verkopen als hij te dichtbij komt
LikeGeliked door 1 persoon
Absoluut mee eens
LikeLike
Met veel interesse dit alles gelezen. Ik wil niet zeggen dat het bij ons in het kleine dorpje helemaal niet voorkomt, maar toch heel weinig. Ik denk dat we het in vroegere tijden als maatschappij wat beter onder controle hadden. Nou ja niet alles natuurlijk, maar de samenleving is wel een flink stuk complexer geworden met de verschillende culturen en hun referentiekaders.
LikeLike
Ik heb in deze blogpost bewust geen achtergronden genoemd en beschreven.
Die zijn hier geen factor.
Stille groet,
LikeLike
In die echt grote straten waar ik opgroeide, midden in die wijken van de voor NL-se begrippen grote stad, was sociale controle ook groot. Men kende elkaar, woonde vaak al jaren naast/boven/onder elkaar en wangedrag werd direct aan de kaak gesteld. Men maakte elkaars stoep en huis schoon, men deed boodschappen waar nodig. Ouderen niet alleen, men was er voor elkaar en zelfs de toenmalige middenstanders werden een soort sociaal vangnet omdat ze hun klantjes nog kenden. De wijken en straten veranderden. De bevolking verwaterde, veranderde van kleur, van etniciteit. De mkb-ers verdwenen. De problemen veranderden. De straatjeugd gedroeg zich echt heel anders dan de voorgaande generaties gewoon waren. Nul controle, vaak slechte opleiding of opvoeding, en de poppen aan het dansen. Was voorheen de kerk dominant en streng, al die zorg verdween, de lijm, de cohesie. Ik ben een paar maal in de stad verhuisd. En telkens merkte ik dat die oude wijksfeer gewoon was verdampt. Men ziet elkaar wellicht, kent mekaar totaal niet. In de Bijlmermeer van voorheen was dat nog veel erger dan elders in de stad. Gek genoeg hadden we in Almere dat oude Amsterdamse gevoel nog wel even. Omdat daar allemaal mensen uit die grote stad samen woonden die er iets van wilden maken in een nieuwe wijk ven een even nieuwe stad. Maar na de nodige verhuizingen en veranderingen verdween ook dat gevoel snel. Past wellicht ook bij de moderne tijd. Maar ik ben er niet van. Gewoon leuk met elkaar omgaan, op elkaar letten, aanspreken op gedrag, zonder dat het meteen tot ruzie of ‘vragen om respect’ komt…. Utopia komt wellicht nooit meer. Maar ik droom er nog graag over….
LikeLike
De kleur en/of etniciteit speelt geen rol in deze buurt, deze blogpost.
Dat is zo in mijn eigen buurt en de beschreven buurt aan de andere zijde van ddd er metrobaan.
Niet voor niets dat ik dit dus niet benoem.
Vriendelijke groet,
LikeLike
Pingback: Blog over...de keerzijde van een saamhorige buurt - 1104 en zo