Na mijn verhuizing kijk ik naar buiten. Tegen mij zelf zeg ik dat dit mijn laatste verhuizing is. De volgende dag lees ik de letters op de flat achter mijn huis. Ik krijg van mijn buren de uitleg dat die flat voor bejaarden is gereserveerd.Het grasveld rondom het gebouw staat vol met Canta’s, scooters en een berg fietsen. De bandensporen door het gras geven de indruk dat er geregeld een rally gereden wordt. De gigantische bergen zwerfvuil schreeuwen om prullenbakken. Maar tijdens de rally hoeft er niet uitgekeken te worden naar een prullenbak. Want die zijn er helemaal niet!
De meest bizarre verhalen gaan er de ronde over wat er binnen gebeurd. Vreemd genoeg weet de pers het naburige winkelcentrum en metrostation wel te vinden. Maar dat wat er bij de bejaarden gebeurd blijft ongezien of ongehoord. En steeds weer word ik gecorrigeerd. Ik noem het steeds een bejaardenhuis. En dan krijg ik te horen dat het een complex is voor bijna 500 senioren. Twee kamer appartementen, eigen keuken, douche, toilet, balkon of tuintje en een kleine berging.
Via, via hoor ik dat Hermanus en Hermiene, neef en nicht, in zo’n berging wonen. Samen slapen ze op een luchtbed. Ze betalen €400,-/maand aan een van de bewoners voor hun slaapplek. Hermanus probeert als klusjesman, schilder en tuinman wat geld te verdienen. Hermiene wil graag schoonmaken en voor kinderen zorgen. Hun uurtarief zakt soms onder de €10,-. Maar zelfs dan hebben ze vaak geen werk.
Opeens staat er een traumahelikopter op het grasveld. Langzaam komen de verhalen naar buiten. Vader de steun en toeverlaat van een moeizame zoon is vermoord. In plaats van de benodigde professionele hulp was zoonlief aangewezen op zijn zeer betrokken maar onmachtige vader. Zoonlief zal er verder mee moeten leven dat hij zijn eigen vader heeft vermoord. De directe buren hebben er een traumatische ervaring bijgekregen.
De traumahelikopter en alle hulpdiensten zijn al weer even verdwenen. De journalisten hebben nauwelijks hun gezicht laten zien. En in de nieuwsberichten is het huiselijke drama nauwelijks beschreven.
Twee deuren verder en zoveel leed en verdriet.
Verhuizen wil ik niet meer. Wellicht dat een seniorenwoning mijn toekomst wordt? Maar of ik dan nog in deze stad of dit land wil wonen? De hulpdiensten hebben alles gedaan om een leven te redden. Maar of de Nederlandse Zorg er alles aan heeft gedaan om vader en zoon te ondersteunen? En of ons land in staat is om bijvoorbeeld voor Hermanus en Hermiene een betaalbare woonruimte te bouwen en te verhuren? Zijn de rijkere Nederlanders bereid om een redelijk uurloon uit te betalen voor klusjesmannen en schoonmaaksters?
Een onderzoekende journalist kan twee deuren verder de teloorgang van de Nederlandse Welvaartstaat in beeld brengen. Ik ben tenslotte maar een blogger …
Blogger uit Amsterdam-ZuidOost 
Wat een drama’s…dus je bent verhuisd ?
LikeLike
Nee, mijn laatste verhuizing is van 1996.
De drama’s, twee deuren verder, zijn van de laatste tijd.
En de drama’s worden verstopt, verborgen en verzwegen!
Bezorgde groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Wilde al hetzelfde vragen, heb mijn antwoord!
LikeGeliked door 1 persoon
Afschuwelijk Rob, de verzorgingsstaat sluit de ogen. Ook de lokale overheid.
Maar jij hoeft er niet te wonen….
LikeLike
ha die Rob
de mensen van de zorg willen en doen ook helpen , de politiek laat het afweten , in dit geval ook de media helaas
de zorg medewerkers die de 1ste golf corona hun best deden om mensen te helpen raken als het aan de regelneven uit het Haagse binnenkort alles kwijt , de Nederlandse zorgmedewerkers zijn top , en dat kan ik nu uit eigen ervaring beamen
en de lui die crossen in het gras bij die flat , moeten ze oppakken en vast zetten op water en brood
dat tuig is het probleem niet de zorg , welke bijna weg zijn bezuinigd , ziekenhuizen gesloten , omdat er te dure managers de dienst uitmaakten en geen doctoren en verpleeg personeel 😦
bedroefde groet
LikeLike
Wat een ontzettend pijnlijk verhaal…
LikeLike
Here we in Italy now have a shortage of doctors and nurses. Lack of general practitioners as many doctors have retired. Now almost everyone has understood that the government was wrong by putting the Green Pass because many people have resigned and the hospitals are all in crisis. Furthermore, the vaccines do not work and these have not prevented new infections. I thought that at least with you the situation was better but I see that it is the same.
LikeGeliked door 1 persoon
Sorry to read that you got in Italy the same problems.
Kind regards,
LikeGeliked door 1 persoon
Je dient met je tijd mee te gaan. Niet alleen in handel en wandel, maar ook in bevindingen.
Helaas, mijn bevinding is deze:
Ik (wij?) als oudere 60+ -ers zijn zo vol van en over vroeger, dat zit er zo ingebakken, dat we geen objectieve kijk kunnen hebben over hoe het er nu voor staat. Ja, wij kunnen het beredeneren en afwegen, maar dan nog….. het is vanuit onze generatie met zijn opvattingen bekeken. Wij zien niet door die bril van menig jongere medemens. Pas dan zou je goed schrikken van het verschil in opvattingen!
Wat ik kan zien is dat de hiërarchische samenleving aan het verharden is, de kloven (bijv. tussen arm en rijk) zich verwijden/verdiepen, en daarmee ook autoriteiten zich nadrukkelijker manifesteren. Ongelijkheid heerst! Wij stellen het weliswaar aan de kaak, maar het abces breidt zich gestaag verder uit. Ik schrik ervan hoe op de werkvloer met verschillende maten wordt gemeten. Baas en knecht staan vaak onevenredig ver van elkaar. Het onder de duim houden van ondergeschikten middels controlesystemen is ook een ongezonde ontwikkeling. (Big Brother!) Lekker onsympathiek ook. De elektronica regeert! Wèg roeping, wèg toewijding, wèg motivatie, anders dan die van de dwang!
Er is nogal wat loos en verziekt op die werkvloer. Daartegen komt men ook in opstand. Men wordt weerbaarder in die zin dat men opkomt voor eigen gelijk, extreme praktijken niet uit de weg gaand. 😦
LikeGeliked door 1 persoon
Je beschrijft een tijdgeest die ik spijtig genoeg herken.
Bezorgde groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Intriest.😞
LikeLike
Je verhaal bezorgt me kippenvel. Verschrikkelijk om dergelijke derdewereld-toestanden te moeten meemaken, zo dicht in je buurt.
(tweede paragraaf: … wat er binnen gebeurT)
LikeLike
Hoe triest is dit…
LikeLike
De ellende in beeld brengen levert niets op, alleen maar risico’s dat je als journalist ook tussen 6 planken terecht komt.
LikeLike
It is the same story everywhere. Here in South Africa, we read of grandmothers living with their grandchildren in one-room corrugated iron homes erected in somebody’s backyard. No electricity, no running water, shared pit toilets. The parents of the children have absconded, died of AIDS-related illnesses, or are drug addicts living on the streets. No work, no food, very little relief from government funding.
LikeLike
Sad stories from everywhere ….
LikeGeliked door 1 persoon
Opnieuw een helder blog, dat de toenemende ellende duidelijk aan de kaak stelt. Deze maatschappij creëert zijn eigen misstanden, daarbij stevig geholpen door politici, die echt helemaal niets meer goed doen.
LikeLike
Op de LIKE knop drukken voelt vreemd. Heel triest 😦
LikeLike
Wat een ontzettend triest verhaal. Ik moest er lang over na denken om te reageren. Ik snap nu ook je stukjes over de seniorenbewoners beter. Het zijn niet de senioren die ik ken. Deze woonsituaties herken ik nauwelijks.
Ik herken mijn gedachtes in veel reacties hierboven, onder andere van Titulaer. Ik voel me ontzettend machteloos. De bewoners zelf moeten zich ook wel beroerd voelen. Maar jij ook! Je beschrijft vaak heel veel positieve initiatieven, maar dit is een heel negatieve.
Sterkte!
LikeGeliked door 1 persoon
Om stil van te worden …
LikeLike