Als ik langs, over of op de Nederlands-Duitse grens wandel valt mij telkens weer hetzelfde op. De grenstaal verschilt niet tot nauwelijks van West naar Oost. Van het Noorden naar het Zuiden zijn er wel veranderen te horen en te constateren. Maar van West naar Oost verstaat en begrijpt men elkaar uitstekend in hun eigen taal/dialect. Er wordt gependeld tussen woonplaats en werkplaats, zoals ook familiebanden en bezittingen in West en Oost aanwezig zijn. Alsof er geen Staatsgrens bestaat.
Xenofobe, racistische en fascistische idealen in politieke partijen hebben veel stemmers getrokken de laatste Landelijke Verkiezingen. Terug naar eigen land en verplicht aanpassen zijn veel gebruikte opmerkingen. Naoberschap geldt in de Nederlands-Duitse grensstreek. Er voor elkaar zijn als het nodig is vind ik een mooi devies. En als je door de eeuwen heen kijkt dan zijn er hele volksstammen over deze grens getrokken. Soms vanwege religieuze vervolgingen maar vaker uit economische motieven hebben velen deze landsgrens gepasseerd.
Naar en door Amsterdam zijn om diezelfde redenen ook volksstammen getrokken. Vaak trekken geslaagde Amsterdammers weer verder of vestigen zij zich in buurtgemeenten. Het boek “Amsterdam als emancipatiemachine” beschrijft dat goed. Dat er toch Amsterdamse stemmen zijn voor politieke partijen met xenofobe, racistische en fascistische idealen vind ik persoonlijk verontrustend.
Dat er 1 nieuwe Partij met vooral Europese idealen in onze Tweede Kamer gekozen is geeft aan dat er respect en vertrouwen voor Europeanen bij de Nederlandse kiezers leeft. Of dit een vervolg gaat krijgen? Bij een aantal partijen zijn idealen te vinden voor wereldburgerschap. Geen etnocentrisch denken maar openstaan voor en samenwerken met alle wereldburgers spreekt mij nog meer aan.
In het boek “Amsterdam als emancipatiemachine” is te lezen dat nieuwe Amsterdammers vooral voor een verbetering naar en via Amsterdam reisde. Maar het beschrijft ook dat door de eeuwen heen Amsterdam op diverse vlakken groeide als stad.