Geplukt van het internet

Er verblijven, iedere dag opnieuw, duizenden ouderen in verpleeghuizen over de hele wereld. Veel bewoners van deze huizen voelen zich daar eenzaam, en moeten lang wachten op een telefoontje of bezoekje van familie.

In onze huidige stressvolle maatschappij, zijn mensen vaak te druk om familieleden te bezoeken, en misschien wel vooral oudere familieleden. Er worden andere prioriteiten gesteld, waardoor veel oudere mensen in eenzaamheid de laatste fase van hun leven moeten doorbrengen.

Dit verhaal gaat over een vrouw in een verpleeghuis. De verpleegkundigen en verzorgsters verzorgden de oude en zwakke vrouw zo goed als ze konden. Ze gaven haar de steun die ze nodig had, en uiteindelijk overleed ze in haar slaap.

Toen het personeel de kamer van de vrouw aan het leegmaken was, vonden ze een brief die ze tot tranen toe ontroerde. Het was een gedicht, dat de vrouw had geschreven voordat ze overleed.

 

Wat zie je, verzorgende, wat zie je?
Denk je, als je naar me kijkt:
Wat een nurkse oude vrouw, ze is niet erg wijs,
En onzeker in haar bewegingen, met wazige ogen.
Die kleine hapjes van haar eten neemt en geen antwoord geeft,
Als je op luide toon zegt — “Probeer het toch eens.”

Die er geen erg in schijnt te hebben wat je doet,
En altijd een kous of schoen kwijt is.
Die tegenstribbelend of juist heel meegaand, je je gang laat gaan,
Met baden en voeden, een lange dag nog te gaan.
Wat denk je dan, is dat wat je ziet?
Kijk dan beter, verzorgster, je kijkt naar MIJ…
Ik zal je vertellen wie ik ben, nu ik hier zo stil lig;
Als ik opsta als jij het zegt, als ik eet wanneer jij dat wilt.

Ik ben het jongste kind uit een gezin van tien met een vader en moeder,
Broers en zussen, die van elkaar hielden,
Een jong meisje van zestien met vleugels aan.
Dromend dat ze binnenkort een vriendje heeft;
Een bruid van twintig jaar — mijn hart maakt een sprong,
Me mijn beloftes herinnerend die ik heb gegeven;
toen ik 25 was had ik zelf kinderen,
waarvoor een veilig, gelukkig thuis nodig was;
Een vrouw van 30, met opgroeiende kinderen,
aan elkaar verbonden door een band die hecht was;
Toen ik 40 was waren mijn zoons al groot en uit huis,
Maar met mijn man aan mijn zijde rouwde ik er niet om;
Toen ik 50 was waren er nieuwe baby’s in huis,
Opnieuw was het huis vol, het huis van mijn geliefde en mij.

Toen kwamen de donkere tijden, mijn man overleed,
Ik keek naar de toekomst, met angstig gemoed,
Want mijn kinderen hadden nu een eigen gezin,
en ik denk aan de jaren van liefde die ik heb gekend;
Ik ben nu een oude vrouw en de natuur is wreed —
Het zit in de aard van de natuur om oude mensen als gekken eruit te laten zien.

Het lichaam is verschrompeld, elegantie en levensvreugde zijn verdampt,
Er zit nu een steen op de plek waar ooit mijn hart zat,
Maar binnen in dit oude lichaam zit nog steeds een jong meisje dat hunkert.
En zo nu en dan zwelt mijn oude hart nog op.

Ik herinner me de vreugde, Ik herinner me de pijn,
En af te toe herbeleef ik mijn leven,
Ik denk aan al die jaren, veel te weinig — veel te snel voorbij gegaan,
En accepteer dat alles eindig is —
Dus open je ogen, verzorgster, open ze en kijk,
Geen kribbige oude vrouw, kijk beter, verzorgster — kijk naar MIJ!

Geplukt van het internet;

http://www.nursinghomealert.com/share-this-poem