Soms zeg ik: de brutalen hebben de halve wereld en de andere helft nemen zij erbij.
Voorrang nemen is in Amsterdam meer de gewoonte. Voorrang krijgen gebeurt dan ook weinig.
Fietsers hebben bij automobilisten dan ook geen goede naam.
Met de volgende link kunt u opzoeken hoe het in uw postcode gebied is gesteld:
https://www.mijnruimte.nu/?utm_source=nb&utm_medium=email&utm_campaign=nb170808-amsterdam-plaatje1
De afgelopen tijd draag ik een broekriem van de winkel The Upcycle. Hidde van der Straaten en Lodewijk Bosman verkopen de prachtigste produkten in hun winkel.
Het verhaal van deze winkel spreekt mij aan:
THE UPCYCLE is ervan overtuigd dat afvalstromen beter benut moeten worden. Dit doen wij zelf door schrootfietsen te gebruiken als grondstof voor design producten met een ijzersterk duurzaam en sociaal verhaal. Wij helpen en stimuleren graag de mensen om ons heen om anders naar afval te kijken en bij te dragen aan een circulaire samenleving.
Wij geloven dat producten gemaakt van afvalstromen op veel grotere schaal geproduceerd kunnen worden; betaalbaar en van goede kwaliteit voor de consument in Nederland en daarbuiten. We gaan de afvalberg tegen en willen deze uiteindelijk in zijn geheel uitbannen. We helpen mee aan deze ontwikkeling tot een circulaire economie met een zo laag mogelijke impact op het milieu (in onze productieprocessen en andere activiteiten) en hebben het doel om iedereen te stimuleren en ontwikkelen bij het werken aan deze toekomst.
THE UPCYCLE STORE is een souvenir en cadeau winkel in het hartje van Amsterdam. Met deze winkel geven we een gezicht aan de upcycle-revolutie die gaande is; we brengen alle mooie lokale duurzame en sociale initiatieven samen onder één dak in een pand vol Hollandse historie.
Andere producten zijn ook de moeite waard!
De graffiti van een oude fietstunnel bij het voormalige bovengrondse treinstation van Delft wordt door de kunstenaar Koen Noordenbos gebruikt voor sieraden. Honderden uren werk, vele liters verf, ontelbare druppels zweet leven voort in zijn sieraden. Tientallen kunstwerken leven onder de schaduw van een ander, telkens maar 1 die er met de eer vandoor gaat. Koen Noordenbos maakt van “a thousand layers of paint” de prachtigste sieraden. Het decoratieve restproduct van Neerlands meest fameuze hall of fame, de Prinses Irene tunnel gebruikt hij om oorbellen, kettinghangers, manchetknopen in diverse kleuren te maken. Ook een muismat uit deze Prinses Irene tunnel behoort tot de mogelijkheden. Elk voorwerp is uniek!
https://nl-nl.facebook.com/Koema.artisanal.design/
http://www.theupcycle.nl/call-mail-facebook-instagram-us-by-clinking-this/
Een Rembrandt zal ik nooit worden.
Al ziet mijn vloer er na het verven van een kastdeur er als een levensechte Picasso uit.
Ergens op het internet kwam ik voor dat laatste een prachtoplossing tegen.
“Dove kwasten” is het enige gediplomeerde en professionele schildersbedrijf in Nederland dat bijna volledig werkt met Dove en Slechthorende schilders.
Tenslotte gaat het bij goed schilderwerk vooral om een vaste hand en goede ogen. Op een echte Picasso op mijn vloer zit ik ook niet te wachten. Vandaar mijn reclame voor dit bedrijf:
Overal in Amsterdam-Zuidoost word ik begroet door oud-leerlingen. Mooie herinneringen komen dan bij mij naar boven. Aan de vriendelijkheid en vrolijkheid van de oud-leerlingen merk ik dat ook zij mooie herinneringen koesteren. Soms nemen we even tijd om stil te staan.
Bij het drinken van een kop koffie komt een deelnemer aan een Groenproject even stil staan. Het stadsdeel heeft jaren terug een aantal moeilijk bemiddelbare ZuidOosters opgeleid tot volwaardig plantsoenarbeider. Sommige zijn uitgeplaatst naar een hoveniersbedrijf of groenvoorziener. Een paar werken nu al weer jaren bij de gemeente.
Trots krijg ik te horen dat er nu een project is voor Wajongers. En dat het werken als leermeester goed bevalt.
Investeren in de jeugd blijft investeren in de toekomst.
En als die toekomst dan ook nog eens groen is.
Jullie begrijpen dat mijn koffie dubbel goed smaakte.
Als kadootje ut Thailand krijg ik van een lieve Thaise vrouw twee brokken San Som. Na het wassen van de oksels moet ik een brokstuk nat maken en over mij oksels wrijven. Een soort natuurlijke deodorant dus. Of dit een bedekte opmerking is dat ik teveel zweet is mij niet helemaal duidelijk. Maar als originele attentie vind ik het wel heel erg leuk.
Naar de brokstukken kijkend vind ik dat het heel erg veel lijkt op ruwe aluin. De aluin die ik vroeger gebruikte bij wondjes van het scheren.
Op het internet is er van alles te vinden over San Som. De ene keer wordt er gesproken over de negatieve kanten van teveel Aluminium de ander keer wordt de werking tegen overmatig transpireren weer aangeraden.
Voor mij is het een klein inkijkje in het Thaise leven. En een nieuw woordje Thais dat ik ga proberen te onthouden.
Terwijl ik luister naar het knisperende vuurtje in mijn voortuin geniet ik ook nog van de ondergaande zon. Tegelijkertijd tjirpen de krekels voor mijn vogelspin dat het een lieve lust is. Het borrelen van mijn bubbellamp vult deze geluiden aan.
Mijn voortuin in de Bijlmermeer is mijn plek om tot rust te komen.
Vreemd genoeg worden mijn momenten van rust geregeld verstoord door de overkomende vliegtuigen. Bijna per minuut gaat er een vliegtuig voorbij. De verhalen van vakantiegangers hoor ik graag.
Maar geef mij maar de rust van mijn eigen voortuin.
Elke zaterdag kijk ik op het Holendrechtplein tegen de overblijfselen van een fiets aan. Een fietsframe, het stuur en een fietsbel zijn om een paal gewikkeld. De regel is dat als er 3 onderdelen van een fiets ontbreken het een fietswrak is. Binnen 3 weken hoort zo’n fietswrak verwijderd te worden. Vreemd genoeg kijk ik al een jaar naar dit fietswrak. Denk niet dat het een verborgen plekje is. Nee, die paal staat midden op het Holendrechtplein. Dagelijks komen de bezoekers van het Boodschappencentrum en het buurthuis over dit plein.
De gekleurde huurfietsen duiken nu ook weer op in Amsterdam-ZuidOost. Het Kwaku-festival staat weer in het Nelson Mandelapark. Begonnen als een Surinaams voetbaltoernooi is dit nu een landelijk vreetfestijn. Met OV-fietsen en gekleurde huurfietsen komen de sportieve bezoekers naar het festival. Het voetbaltoernooi is jammer genoeg verdwenen bij dit festival. Eten en rotzooi maken zijn nu het motto.
De huurfietsen staan weer op de invalidenparkeerplaatsen bij de hoofdingang van het Nelson Mandelapark. Ondanks veel mooie woorden heeft de organisatie vooral oog voor geld verdienen. En alle invalidenparkeerplaatsen buiten het festivalterrein worden daarvoor ingepikt.
In Amsterdam-Zuidoost heb ik tot nu toe nog geen deelfietsen gezien. Het verhaal gaat dat verder in Amsterdam boze bewoners de deelfietsen op de inzamelingsplekken voor grof vuil plaatsen.
De huurfietsen worden voor een verhuurstalling aangeboden. De deelfietsen staan willekeurig ergens in de openbare ruimte.
Met fotoshop zijn prachtige plaatjes van Amsterdam te maken. M.b.v. fotoshop moeten dan wel de fietsen weggehaald worden. Fietswrakken, huurfietsen, deelfietsen en privé-fietsen staan overal …
Ja, er worden steeds meer overdekte fietsenstallingen gebouwd. Maar bij de bouw van nieuwe huizen ontbreekt vaak een schuurtje of opbergruimte.
Mijn carport staat leeg. Maar in mijn schuur staat mijn fiets. Want ondanks dit negatieve verhaal ben ik juist dol op fietsen!
 | Anita op Wie krijgt er voorrang in… |
 | tagrijn op Wie krijgt er voorrang in… |
 | Sjoerd op Wie krijgt er voorrang in… |
 | Rebbeltje op Wie krijgt er voorrang in… |
 | Edward McDunn op Wie krijgt er voorrang in… |
