Toos woont bij mij buren. Zij is een volwassen Sint Bernhard hond. Haar leven is zeer regelmatig. In de ochtend gaat na 10.00 uur de deur naar de achtertuin open. Met haastige spoed draait zij een flinke poep. Al lijkt en ruikt het meer naar een flinke koeienvlaai. Daarna leegt zij haar blaas. Met enig ongeduld wordt zij dan weer binnen geroepen. Haar baasje kijkt naar de tv en bladert in zijn kranten. Toos kent haar plaats. Als een levend maar doodstil ornament zit of ligt zij naast haar baas.
Vroeg in de middag neemt de baas van Toos soms de hondenriem. Toos wordt dan buiten zinnen. Eindelijk mag zij bewegen. De reactie van haar baas is ook standaard. Blaffen, ronddraaien en/of springen wordt niet geaccepteerd. Dat Toos maar niet begrijpt dat zij vooral als ornament aanwezig is. Zo begrijp haar baas niet dat een flinke hond vooral veel lichaamsbeweging nodig heeft. Het rondje over de parkeerplaats is dan ook zo gemaakt. Toos en haar baas zitten snel weer voor de tv.
Later in de middag mag Toos in de voortuin liggen. Dat daar dan ook meteen door Toos een plas wordt gedaan ligt voor de hand. Het voorbij lopen van sommige buren, leveranciers en/of postbestellers wordt argwanend door Toos gevolgd. Niet omdat er een luchtje hangt rondom de voorbijgangers. Nee, Toos reageert waanzinnig en met beangstigend geblaf op alles dat een kleurtje heeft. Het hoe en waarom blijft onduidelijk.
Net voor sluitingstijd verdwijnt haar baasje naar de winkels en zijn vrienden. Toos kent haar plaats. Ze hoeft niet meer in de bench. Maar wel wordt er van haar verwacht dat zij de komende uren in huis opgesloten blijft.
Na middernacht zijn er twee mogelijkheden. Of de achterdeur gaat weer voor even open. Of zij mag samen met haar baas even over de parkeerplaats lopen.
Toos weet natuurlijk niet beter. Maar in mijn ogen heeft zij vooral een honds bestaan. Haar baas ontkent dit in alle toonaarden. Toos is zijn alles en hij heeft daarom ook alles voor haar over …..
