Inburgeren …

Als taalcoach bezoek ik nu geregeld Siran. Als alleenstaande moeder wordt haar leven vooral bepaald door haar zoontje Hovan. Zij laten mij toe in hun leven en in hun huis. Meestal ontvangt de taalcoach. De inburgeraar krijgt hierdoor een inkijkje in het leven van een Nederlander. In dit geval is dat voor Siran lastiger. Zij heeft geen eigen vervoer. En haar huishouden, de opvoeding en verzorging van haar zoon maken dat wij bij haar thuis aan de slag gaan met haar Nederlands. Of dat we na schooltijd samen met Hovan op pad gaan.

Bij een van deze ontmoetingen praten we over fietsen. Siran geeft aan dat zij niet graag fietst. Zij voelt zich onzeker met fietsen. Gezondheidsproblemen spelen hier ook een grote rol bij. Hovan fietst zoals alle Nederlandse kinderen fietsen. Logisch wat Hovan is hier geboren en is nog nooit over de Nederlandse grens geweest.

Terwijl we naar buiten lopen draag ik haar boodschappen. Bij mijn fiets vraag ik of Siran bij mij achterop komt zitten. Ondertussen haalt Hovan zijn fiets van het slot. Tot onze beider verbazing gaat Siran bij mij achterop de fiets in amazonezit En gedrieën fietsen we naar hun flat. Hovan draait met zijn fiets rondjes om ons heen. Vrolijk kletsend praat hij verbaasd met zijn moeder achterop mijn fiets. Met beide handen houdt zij zich vast aan de hengsels van mijn rugtas alsof zij gewend is bij iemand achterop de fiets mee te rijden.

Als we bij hun flat zijn aangekomen verteld zij dat het voelt of haar hoofd in de wolken is. En Hovan zegt dat zijn moeder helemaal straalt.

Eerder vertelde ik haar al over de fietslessen van Hans Mooren. De volgende keer bedenk ik terwijl ik naar mijn eigen huis fiets moet ik daar nog maar eens op terug komen …